حتی گریه ام نمیآد! مگه میشه من گریه نکنم. تا حالا چیزی توی زندگی به اندازه ی افکاری که در ذهنم چرخ میزنن نتونسته اینطوری داغونم کنه. یه لبخند روی لبم از جنس تلخ نشسته و هی داره قطع و وصل میشه، بعد از این کمبود فکر کنم خیلی چیزا توی دل من بسوزه، همینطوری هم دیگه نمیکشیدم، داشتم لنگ لنگون میرفتم بلکه سایه ی درختی پیدا بشه و من نفس بکشم به راحتی! این خشمی که وجودم رو میخوره این روزا داره همه ی روزنه های امید رو به روم میبنده و هی من رو پس میزنه به عقب. اینجا همون جایی بود که انتظارش رو میکشیدم! حالا این گوشه یادداشت کنم که دیگه اینقدر به خودم وعده ندم توی این زندگی لعنتی. فکر کنم نفرین شدم!
خیلی خیلی تلخ!